شصت وشش سالی شد واز سر، گذ شت
عمرما ا فسا نه بود و سرگذ شت
خواب بود‌یم درعدم درحا ل خویش
سرخوش از افکا ر وازا فعا ل خویش
خفته بود یم همچنا ن آ سود ه با ل
فا رغ ا ز زنجیره ی امیا ل خویش
او به ما ا ز نیستی ، هستی نمود
را ه عشق و با د ه ی مستی نمود
ما هما ن د م ، وا له و شید ا شد یم
عا شق هر چه رخ زیبا شد یم
عشق آ مد ، با هزاران توشه را ه
شعله ای شد ، سقف د ل را جا یگا ه
داد بر ما ، نعمت_ صبر_ گران
بر فرا ز و د ر فرود ا ین جها ن
چشم_د ل را ، روی هر خط د وختیم
بس کتیبه ، بس کتا ب آ موختیم
حکمت و عرفان و علم و نقد را
در درون سینه بس ا ند وختیم
موج عمرما ، چو ا وج سی رسید
زند گی شد ، صد خروش و بس ا مید
ها ن چه نیکو مرد ما نی ، د ید ه شد
یا که شرح بخردان، بشنید ه شد
قلب د نیا ، آ ن زما ن ها بود پا ک
آنچه شد ورد زبان ، بود آب وخا ک
لفظ ا يرا ن ، مظهر فرهنگ و نا م
سوی عرش و تا ثر یا ، د ا شت گا م
مرد ما ن بو د ند به ر ا ه وحا ل خویش
قا د ر و آ گا ه ، براعما ل خویش
نی زمهمیزی خبربود ونی ازقداره ای
نی پی بیچا دری، شایسته ی کفاره ای
چون چهل سا لی ،حیا ت ما گذ شت
چرخ گرد ون، شیوه ی د یگر به گشت
عصر و عهد كهنه ا ی ، آ مد پد ید
خیل خو نخو ا ر پلید ی ، سر ر سید
حکم و امر و قا لب_ نا مرد می
غا لب آ مد ، بر جها ن_ آ د می
گوهر نا ب فضیلت ، نیست شد
بس رذ یلت ، رهگشا ی زیست شد
گفته ی حق ، نا گها ن ا ز کیست شد
عشق ها ، آ زا د گی ها چیست شد
مسند و پیشه ، بسی بی ریشه شد
بیشه ی حرمت ، ا سیر تیشه شد
وضع شد زشت و همی آشفته رنگ
هم شتر آمد و هم گاو و پلنگ
د رغم ما ، روزها شد ، شب رسید
همره آ ن ، سوز و آ تش ، تب رسید
ر بع قرنی رفت و ظلمت چیره گشت
چشم د نیا د رتحیر ، خیره گشت
چون پرنده ، همچنا ن بر با ل خویش
گفته ا یم با آ سما ن ، ازحا ل خویش
ا ز میا ن رعد و برق ، آ تش فشا ن
ا ين ند ا پیچید ه ا ند ر کهکشا ن
فصل سرد و با د و توفا ن ، بگذ رد
خشم و آ سيب ز مستا ن ، بگذ رد
با پرستو ، ما بها را ن آ وریم
چشم ، در راهیم و براين با وریم
دکتر منوچهر سعا دت نوری
سپتامبر ۲۰۰۵، مونترال
بر گرفته از مجموعه سروده‌های زنجیرها
